Heleen Polinder
Consulent Thuishulp & Afdelingszaken
16 juni 2022
Ik zie mezelf nog staan en denken: ‘Zal ik het vragen? Of toch niet?’ Voor me staat een vrouw, een jonge mantelzorger. Al jarenlang zorgt ze voor haar gezin én voor haar man, die door ernstige ziekte niet meer zichzelf is.
Gedachten gaan door me heen. Wat zal het vervelend zijn voor deze jonge mantelzorger, als iedere dag geconfronteerd wordt met de vraag ‘hoe is het nu?’ Toch wil ik graag weten hoe het nu gaat. Dus begin ik op een dag met schroom een gesprek: ‘Ik kan me voorstellen dat het vervelend is om steeds de vraag te krijgen hoe het nu gaat, maar ik wil het toch graag een keer vragen. Wil je er iets over vertellen?’ Haar antwoord doet me totaal versteld staan. Eerlijk geeft ze aan dat ze deze vraag bijna nooit meer krijgt. Ja, in het begin wel, toen nog wel. Maar nu is iedereen eraan gewend, zo vertelt ze. Wat voel je je dán alleen staan!
Kent u ook zo’n situatie? Een situatie van misschien al jaren, waar iedereen inmiddels aan gewend is. Maar het vraagt wel dagelijks een groot offer van een (jonge) mantelzorger. En herkent u de vraagverlegenheid? Juist in zo’n langdurige moeilijke situatie?
Erkenning
Het aantal jonge mantelzorgers is groter dan we denken. Maar liefst één op de vijf kinderen groeit op met een zorgsituatie binnen een gezin. Denk dan aan chronische ziekten of handicaps, maar ook aan psychische ziekten of verslavingen.
(Jonge) mantelzorgers zien meestal het liefst dat hun rol als mantelzorger niet benadrukt wordt. In het ‘gewone’ leven, bijvoorbeeld op school, praten ze liever niet over de zorgtaak die ze thuis hebben. Ze lopen liever niet te koop met hun zorgen. Toch geven ze vaak ook aan weinig erkenning te krijgen.
Oog voor jonge mantelzorgers
Jonge mantelzorgers zijn vaak zo vergroeid geraakt met de situatie, dat het ‘gewoon’ is geworden. Of ze hebben niet eens door dat ze mantelzorger zijn. Bovendien, uit loyaliteit, schaamte en angst om ‘zielig’ gevonden te worden, zullen ze niet makkelijk toegeven dat het zwaar is.
Oog hebben voor (jonge) mantelzorgers: een ‘roeping’ voor ons allemaal. Een kleine vraag, even aandacht voor de situatie, wat kan dat bemoedigend zijn voor een jonge mantelzorger. Het gevoel er niet alleen voor te staan. Het gevoel erkenning te krijgen van de last die op hun schouders ligt. Wie bemoedigt u deze week?
